Reactie op recensie

Reactie op recensie van Femke van Looijen

Door Dave Koster

Femke van Looijen schrijft in haar recensie van ‘Pokerface’ (2012) dat het boek een combinatie is van de zingevende functie en de informatieve functie. Ik ben echter van mening dat het boek ook wel degelijk een emotieve functie heeft. ‘Lezers ervaren emoties doordat ze zich kunnen inleven in het verhaal, kunnen meeleven met de personages of gevoelens ontwikkelen ten opzichte van de personages.’  (Coillie, 2007, 20)

‘God bestaat niet. Er ligt een man naast zijn fiets. Hij moet ergens in de zestig zijn, of ouder. Zijn mond staat wijd open, ogen gesloten, hoof in zijn nek. Achterovergeknakt. Is hij dood?’ (Tegenbosch, 2012, p. 151)
Dit is een voorbeeld van een passage waar ik me erg kon inleven in het verhaal en kon meeleven met Sem. Hij dacht dat hij een man had aangereden en deze gebeurtenis zorgde ervoor dat je emotioneel erg betrokken was bij Sem.

Femke van Looijen geeft aan dat ze het jammer vindt dat het hele boek leest vanuit het perspectief van de hoofdpersoon. Hierdoor weet je bijna niet wat ouders en vrienden denken over hem en zijn leven. Ik ben echter van mening dat dit niet de bedoeling is van de schrijver. Ik denk dat de schrijver wil laten zien wat voor een dillema’s Sem te verwerken krijgt en hoe hij hier mee omgaat. Naar mijn mening is het dan niet heel relevant over wat zijn ouders en vrienden hier over denken. Ik denk dat de schrijver met dit boek vooral een aantal morele dillema’s wil neerzetten. Rijd je door naar een ongeluk of niet? Doe je alles om te slagen bij ijshockey? Wat doe je als je schulden hebt, vertel je je omgeving hierover?

Femke van Looijen spreekt van een boek waarin je meteen inzit, waarin thema’s verwerkt zitten die jongeren aanspreken. Met deze woorden ben ik het zeker eens. Ik wilde weten hoe het boek afliep. Het verhaal is praktisch en heeft een emotivistische functie. Het boek leest heel makkelijk en erg aangrijpend. Er zijn verschillende scenes in het verhaal die erg aangrijpend zijn. Een voorbeeld hiervan: ‘Het kan niet. Het is niet waar. Misschien heb ik het verkeerd begrepen. Die vijf woorden blijven zich herhalen in mijn hoofd, totdat die zin het enige is wat overblijft. Ik ben leeg.’ (Tegenbosch, 2012, p. 240)

Geschikt voor de doelgroep?

 Net als Femke van Looijen ben ik van mening dat boek geschikt is voor jongeren vanaf ongeveer 15 jaar. In het boek komen verschillende thema’s aan bod die deze jongeren ook zullen herkennen en misschien wel zullen ondervinden. Drugs, schulden en kiezen voor je ‘echte’ vrienden of ‘foute’ vrienden.  

Literatuur of lectuur?

 Ik vind het lastig om dit boek te plaatsen in het genre van literatuur of lectuur. Het verhaal is diepgaand maar om het nou tot literatuur te betitelen is misschien wat veel gevraagd. Femke van Looijen spreekt van een realistisch verhaal. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. In het verhaal komt Sem in aanraking met poker en pokert hij een grote schuld bij elkaar. Dit vind ik niet echt realistisch omdat hij nog helemaal geen poker ervaring heeft. Ook rijdt hij in een auto geruime tijd over de snelweg en krijgt hij bijna een ongeluk. Iets wat ik merkwaardig vind, omdat hij pas 16 jaar is en nauwelijks rijervaring heeft.

Genre boek

 Het boek valt onder het genre spanning. ‘Spanning heeft in de eerste plaats te maken met vragen die de lezer (en/of het personage) wil oplossen, vragen die opgeroepen worden door wat onbekend of ongewoon is.’ (Coillie, 2007, p. 144) Dit speelt zich al af in het eerste hoofdstuk van het boek. Hierin wordt een latere gebeurtenis beschreven en weet je de context van de gebeurtenis nog niet. Je vraagt je af hoe het zo ver heeft moeten komen en waarom de hoofdpersoon ervoor kiest om bepaalde beslissingen te nemen.

Bronnen:

Tegenbosch, B., (2012), Pokerface. Houten, Het Spectrum.
Coillie, J. van (2007), Leesbeesten en boekenfeesten. Leidschendam, Biblion.