Martine beschrijft dat het boek heel beeldend beschreven is: zo zie je de gebeurtenissen voor je gebeuren. Hier ben ik het mee eens. Het boek is beeldend beschreven, waardoor je je als lezer een goede voorstelling kunt maken van de situatie. Als lezer vind ik het persoonlijk altijd prettig als de schrijver een situatie of omgeving gedetailleerd omschrijft. Als beelddenker is het namelijk prettig om je er zo een goede voorstelling van te kunnen maken.
Martine beschrijft ook dat het boek realistisch is en dat veel kinderen van de leeftijd 12 tot 18 jaar zich in het verhaal zullen herkennen. Het verhaal gaat namelijk over een identiteitscrisis bij een jongen waarin zijn vrienden een grote rol spelen. Martine geeft aan, net als Collie (2007), dat dit in het echt ook het geval is. Ik ben het eens met dit argument van Martine. Ik denk ook dat kinderen van deze leeftijd zich in het verhaal zullen herkennen. Het verhaal gaat over een jongen die, onder andere, worstelt met of hij homo is of niet. Dat is het enige stukje waarvan ik denk dat niet elk kind zichzelf daarin zal herkennen, want immers niet iedereen worstelt met zijn geaardheid.
Waar ik een andere mening over heb dan Martine is het einde van het boek. Ik vind het juist niet storend dat het einde van het boek wat abrupt is. Hierdoor kan je als lezer verder fantaseren over de afloop tussen Bowie en Biko. Wel vind ik het begrijpelijk dat het voor veel lezers storend kan zijn als een verhaallijn niet met een gesloten einde eindigt.
Bronnen
Bogaart, E. van den. (2015). Lijfstraf. Haarlem: Uitgeverij Holland
Collie, van. J. (2007). Leesbeesten en boekenfeesten. Leidschendam: Uitgeverij Biblion.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten