Reactie op De boogschutter van Hirado

Bronnen

• Coillie, J. V. (2007). Leesbeesten en boekenfeesten. Leuven: Davidfonds Uitgeverij.

• Ruggenberg, R. (2013). De boogschutter van Hirado. Amsterdam: Em. Querido's Kinderboeken Uitgeverij.

Avontuur
Graag wil ik reageren op de recensie van Tom Hanekamp over het boek De boogschutter van Hirado. Net als Tom heb ik een historisch onderlegde achtergrond en heb daarom een grote voorkeur voor boeken in dat genre. Meeleven met een spannend avonturenverhaal kan ontspannend werken. Hierdoor duiken kinderen helemaal weg in een boek vol spanning na hoe het zal aflopen (Coillie, van. 2007. P. 19). Door Tom’s positieve recensie werd mijn interesse voor het boek gewekt.

Levensecht en leerzaam
In eerste instantie oogt het boek voor mij als een echt jongensboek, en zo begint het ook. De boogschutter van Hirado bevat namelijk nogal wat bloedige elementen: afgehakte hoofden, doorboorde lichamen, verminkingen en verdrinkingen worden door de schrijver niet geschuwd.
‘Toen pas zag Reyer wat hem daarnet had geraakt. Hij slaakte een kreet van schrik en afschuw. Hij zat onder het bloed, en naast hem lag het hoofd van kanonnier Claes.’ (Ruggenberg, 2013. P. 173).
Toch blijkt De boogschutter van Hirado niet slechts een avonturenboek te zijn.

Wat ons beiden aanspreekt is dat de schrijver, Rob Ruggenberg, heel gedetailleerd te werk ik gegaan. Nauwkeurig beschrijft hij de Japanse cultuur met veel sfeerbeelden en extra uitleg. Dit maakt het boek naast spannend ook leerzaam. Ruggenberg zet goed uiteen hoe de Japanse cultuur, in de VOC-tijd, met de Hollandse cultuur botste, dat blijkt ook uit het volgende citaat:
‘De koopman had zich zeven weken niet gewassen: dat deden Hollanders nooit! Voor een Japans meisje dat gewend was tweemaal per dag in bad te gaan, en zich dan helemaal schoon te schrobben was dat onbegrijpelijk.’ (Ruggenberg, 2013. P. 81).

Jongens en meiden
Zowel Tom als ik zijn het erover eens dat de schrijver de personages echt tot leven weet te brengen. Ruggenberg heeft veel research gedaan en dat merkt de lezer. Door echt bestaande personages toe te voegen heeft hij het boek nog interessanter gemaakt. Om kinderen te laten meeleven met de hoofdpersonen moet een auteur de hoofdpersonen indirect typeren. Zo’n typering doet een groot beroep op de lezer die zelf uit de tekst moet afleiden hoe een personage zich voelt (Coillie, van. 2007. P. 21). Tom plaatst hierbij een kritische noot door aan te halen dat jonge lezers wellicht de aansluiting zullen missen omdat het verhaal zich zo lang geleden afspeelt. Ik deel deze mening niet. De schrijver heeft gekozen voor twee hoofdpersonen, een jongen en een meisje. Dit vind ik een slimme zet aangezien beide geslachten zich zouden kunnen identificeren met één van de personages.
Op deze manier is De boogschutter van Hirado niet een typisch jongensboek zoals het in eerste instantie zou vermoeden, ook liefde en vriendschap spelen een grote rol. In combinatie met een spannend avontuur sluit de schrijver heel goed aan bij zowel jongens als meiden. Volgens Rita Ghesquiere (1993) staan deze thema’s zelfs op één en twee wat leesvoorkeur van 12 tot 15 jarigen betreft (Coillie, van. 2007. P. 74).

Al met al een spannend en meeslepend verhaal over liefde en vriendschap.