Reactie 2 - “16 en zwanger, wat nu?”
Graag wil
ik een reactie geven op de recensie geschreven door auteur onbekend, door wie gerecenseerd wordt op het boek “16 en
zwanger, wat nu?”.Eenvoud
De recensent geeft aan dat Marian Hoefnagel binnen de reality reeks verschillende maatschappelijke thema’s aan het licht wil brengen, ook voor de moeilijke lezers. Wat naast ontspanning, ook een belangrijke functie is van deze boekenreeks. De schrijfwijze die ze hanteert is gemakkelijk, het bestaat namelijk uit korte zinnen en eenvoudig taalgebruik. De recensent geeft aan dat ze bepaald taalgebruik verwarrend vindt en zich stoort aan misinterpuncties. Persoonlijk is me dit niet opgevallen en heb ik mezelf hier niet aan gestoord. Ik vind het juist een erg krachtig element van dit boek. Namelijk dat de schrijfster bewust heeft gekozen voor dit taalgebruik, de structuur van het verhaal en de specifieke woordkeuze. Bepaalde moeilijke woorden worden extra uitgelegd, op een manier zodat het goed binnen het verhaal past. “Oma heeft twee warme kruiken voor Esther gemaakt. Esther wist niet eens wat dat waren: kruiken. Nu weet ze het wel. Het zijn ijzeren flessen, vol met heet water. De flessen zitten in grote sokken. Een sok ligt bij Esthers voeten, de andere ligt bij haar buik. Zo blijft het lekker warm (Hoefnagel, 2006, p. 111).
Leeftijdscategorie
De boeken van de reality reeks zijn geschikt voor de leeftijdscategorie 14+ moeilijk lezende leerlingen, waarbinnen verschillende thema’s als chatten, verliefd op een loverboy, zwangerschap, homoseksualiteit of bijvoorbeeld drank de hoofdrol spelen. De schrijfwijze is prettig en eenvoudig, waardoor ook deze categorie lezers boeken kunnen lezen die aansluiten bij hun interesses, ontwikkeling en leeftijd.
Collie (2007) geeft aan dat ‘moeilijke lezers’ de leestechniek trager machtig worden dan de gemiddelde lezers en dat er na verloop van tijd een kloof ontstaat tussen wat het kind wil lezen (wat het boeit) en wat het leestechnisch aankan. De boekjes op hun leesniveau zijn voor hen te kinderachtig, de boeken die wel bij hun emotionele ontwikkeling aansluiten zijn leestechnisch te moeilijk. De boeken van de reality reeks zijn een uitkomst voor dit type lezers. Er wordt tegemoet gekomen aan de kenmerken voor ‘makkelijk lezen’ zoals Coillie (2007) beschrijft, namelijk; een overzichtelijke lay-out, duidelijke taal, illustraties, frequent gebruik van verbindingswoorden, beknopte bijzinnen, etc. Wanneer je de website www.lezenvoordelijst.nl bekijkt, wordt dit boek geadviseerd voor leerlingen van 12 t/m 15 jaar, met instapniveau als leesniveau.
De boeken van de reality reeks zijn geschikt voor de leeftijdscategorie 14+ moeilijk lezende leerlingen, waarbinnen verschillende thema’s als chatten, verliefd op een loverboy, zwangerschap, homoseksualiteit of bijvoorbeeld drank de hoofdrol spelen. De schrijfwijze is prettig en eenvoudig, waardoor ook deze categorie lezers boeken kunnen lezen die aansluiten bij hun interesses, ontwikkeling en leeftijd.
Collie (2007) geeft aan dat ‘moeilijke lezers’ de leestechniek trager machtig worden dan de gemiddelde lezers en dat er na verloop van tijd een kloof ontstaat tussen wat het kind wil lezen (wat het boeit) en wat het leestechnisch aankan. De boekjes op hun leesniveau zijn voor hen te kinderachtig, de boeken die wel bij hun emotionele ontwikkeling aansluiten zijn leestechnisch te moeilijk. De boeken van de reality reeks zijn een uitkomst voor dit type lezers. Er wordt tegemoet gekomen aan de kenmerken voor ‘makkelijk lezen’ zoals Coillie (2007) beschrijft, namelijk; een overzichtelijke lay-out, duidelijke taal, illustraties, frequent gebruik van verbindingswoorden, beknopte bijzinnen, etc. Wanneer je de website www.lezenvoordelijst.nl bekijkt, wordt dit boek geadviseerd voor leerlingen van 12 t/m 15 jaar, met instapniveau als leesniveau.
Kritische blik op
maatschappelijke thema’s
De recensent geeft een mening over het maatschappelijke thema binnen dit boek. Haar mening is kritisch en negatief. Ik kan me hierin vinden. De intentie van de schrijfster is om het thema ‘zwangerschap’ aan het licht te brengen bij deze leeftijdscategorie (14+). Naar mijn mening is het ontzettend belangrijk om dit thema serieus te bespreken met pubers en verhalen met een hoofdpersoon te kiezen waarmee ze zich kunnen identificeren. Waarbij ze zoals Coillie (2007) dat beschrijft, ze veel zullen herkennen van hun eigen twijfels, emoties en wensen.
Het boek lijkt me een mooie ingang om te hanteren voor wie wellicht in gesprek wil gaan met pubers over ‘zwangerschap’. Echter vind ik dat de schrijfster het thema te gemakkelijk wegwuift in het verhaal en minder serieuze aandacht geeft dan het daadwerkelijk verdient. De intentie is goed, maar ga er dan als schrijfster ook serieus mee om en zorg voor waarheidsgetrouwe informatie binnen het boek, die ook kan zorgen voor preventie van zwangerschappen onder tieners. Met name het einde van het boek slaat een flater wanneer je het hebt over deze preventie en de serieuze toon van dit thema. “Je kent die reclame toch wel?' zegt hij. 'Welke?', vraagt Esther. 'Ik vrij veilig of ik vrij niet?' 'Nee, zoiets van: praat over condooms als je je onderbroek nog aanhebt.' Esther moet er ook om lachen. 'Soms heeft die reclame gelijk', zegt ze” (Hoefnagel, 2006, p. 118).
Conclusie
De verhaallijnen van deze reeks zijn gemakkelijk, de thema’s worden echter te summier beschreven naar mijn mening. Het sluit aan bij de leesdoelen van de moeilijke lezer, maar wanneer je kijkt naar de werkelijke inhoud zou ik er als docent met een kritisch oog naar kijken. Alvorens ik dit onder het neus van mijn leerlingen zou schuiven.
De recensent geeft een mening over het maatschappelijke thema binnen dit boek. Haar mening is kritisch en negatief. Ik kan me hierin vinden. De intentie van de schrijfster is om het thema ‘zwangerschap’ aan het licht te brengen bij deze leeftijdscategorie (14+). Naar mijn mening is het ontzettend belangrijk om dit thema serieus te bespreken met pubers en verhalen met een hoofdpersoon te kiezen waarmee ze zich kunnen identificeren. Waarbij ze zoals Coillie (2007) dat beschrijft, ze veel zullen herkennen van hun eigen twijfels, emoties en wensen.
Het boek lijkt me een mooie ingang om te hanteren voor wie wellicht in gesprek wil gaan met pubers over ‘zwangerschap’. Echter vind ik dat de schrijfster het thema te gemakkelijk wegwuift in het verhaal en minder serieuze aandacht geeft dan het daadwerkelijk verdient. De intentie is goed, maar ga er dan als schrijfster ook serieus mee om en zorg voor waarheidsgetrouwe informatie binnen het boek, die ook kan zorgen voor preventie van zwangerschappen onder tieners. Met name het einde van het boek slaat een flater wanneer je het hebt over deze preventie en de serieuze toon van dit thema. “Je kent die reclame toch wel?' zegt hij. 'Welke?', vraagt Esther. 'Ik vrij veilig of ik vrij niet?' 'Nee, zoiets van: praat over condooms als je je onderbroek nog aanhebt.' Esther moet er ook om lachen. 'Soms heeft die reclame gelijk', zegt ze” (Hoefnagel, 2006, p. 118).
Conclusie
De verhaallijnen van deze reeks zijn gemakkelijk, de thema’s worden echter te summier beschreven naar mijn mening. Het sluit aan bij de leesdoelen van de moeilijke lezer, maar wanneer je kijkt naar de werkelijke inhoud zou ik er als docent met een kritisch oog naar kijken. Alvorens ik dit onder het neus van mijn leerlingen zou schuiven.
Bronnen:
Hoefnagel, M.,
(2006), 16 & zwanger, wat nu? Amsterdam:
Eenvoudig Communiceren
Coillie, J. van (2007), Leesbeesten en boekenfeesten. Leidschendam, Biblion.
Coillie, J. van (2007), Leesbeesten en boekenfeesten. Leidschendam, Biblion.
OnderwijsOnline – content jeugdliteratuur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten