Recensie ‘’Slecht’’     door Lidy Toelen

Auteur:                             Jan Simoen
Jaar van uitgave:               2007
Titel:                                Slecht
Plaats van uitgave:            Amsterdam
Uitgeverij:                        Querido’s Uitgeverij BV

Samenvatting
Nathan zit in de verhoorkamer op het politiebureau. Nathan is 16 jaar en heeft iets gedaan waarvoor hij op het politiebureau zit. Natuurlijk weet hij zelf wat hij gedaan heeft, maar weten ‘de flikken’ dat ook? Het hele verhaal speelt zich af in de verhoorkamer, waarbij Nathan steeds flashbacks krijgt naar het verleden. Zo gaat het over zijn ouders, die later uit elkaar zijn gegaan, over zijn overleden zusje en over Elke. Vanwege Elke zit hij daar, denkt hij. Samen met zijn vrienden Vince en Laurens hebben ze Elke een streek geleverd, maar is dat ook de reden dat hij daar zit?

Realistisch?
Ja, het verhaal over Nathan in de verhoorkamer zou zeker kunnen. Hij vertelt hoe de verhoorkamer eruit ziet en dat hij het herkent vanuit de vele politieseries die hij met zijn moeder samen moet kijken. ‘’En ik word nóg misselijker als ik bedenk dat die spiegel niet eens echt een spiegel is! Want die spiegel is eigenlijk een ráám natuurlijk, met half doorzichtig glas, dat weet toch iedereen! En achter die spiegel kan de eerste beste kutflik naar mij zitten kijken en luisteren zonder dat ik dat in de gaten heb!’’ (Slecht, p. 9). Hoe Nathan de ruimte beschrijft, het geluid en gerommel op de gang en de gesprekken met ‘de Snor’ (agent Vuerinckx), dat zijn allemaal realistische beschrijvingen. Gelukkig heb ik zelf nooit in de situatie van Nathan gezeten, dat ik zelf in een verhoorkamer zat te wachten op een agent, maar ik heb de verhoorkamers wel meer dan eens gezien en ik kan me voorstellen hoe het er op zo’n politiebureau aan toe gaat. Ook het feit dat agent Vuerinckx regelmatig werd weggeroepen in kader van het onderzoek is mogelijk. Laurens en Vince hebben Nathan geholpen bij het ‘aanpakken van Elke’. Coillie (2007) schrijft hierover het volgende: net als in de realiteit spelen vrienden en vriendinnen in boeken een belangrijke rol bij het zoeken naar een eigen identiteit.

Normen en waarden
Als je Nathan hoort praten, of nou ja praten, als hij vertelt over hoe hij denkt, dan vind ik dat behoorlijk egoïstisch en kortzichtig. Hij praat over zijn moeder alsof zij zijn slaafje is. Aan de ene kant kan hij niet zonder haar; ‘’Ze wil niet komen. Je komen halen. Ze wil je niet komen halen. Er stort van alles in, onder bij en in mij. Mijn moeder wil mij niet komen halen!? Mijn moeder wil niet komen!? Kan niet. Mijn moeder komt altijd.’’ (Slecht, p. 50), maar aan de andere kant geeft hij weinig om haar mening; ‘’Komaan Natty, dat kun je niet menen… Ik knikte heftig en wees naar de klok. (Heel smerig van mij, echt Slecht! Slecht met Hoofdletter!) Ze werd nu bijna panisch, het zweet brak haar uit, ik zag het.’’ (Slecht, p. 44). Ook vindt hij zichzelf het belangrijkst van allemaal, zolang het met hem goed gaat, is het goed. De rest boeit hem eigenlijk niet. Wat hij met Elke gedaan heeft vindt hijzelf niet eens erg. ‘’Ik schud driftig het hoofd. Dat… Dat kan niet! Dat… dat is onmogelijk! Maar hoe… hoe… Dat kán niet! Zo erg… ik bedoel… zo erg was het ook n…!’’ (Slecht, p. 64). Als je het verhaal verder leest is het gewoon een laffe daad, maar hij vond het zelf ‘niet zo erg’.

Praktisch
Ik vind dat het boek zo geschreven is zodat het gemakkelijk te lezen is, maar ik vond de inhoud, het verhaal, minder interessant. Het hele verhaal is geschreven vanuit de gedachten van Nathan, maar omdat er zolang gewacht wordt met de clou van het verhaal, vind ik het moeilijker om mijn aandacht erbij te houden. Door de vele flashbacks, moest ik steeds weer nadenken en redeneren vanuit een ander punt. Dat vind ik vaak lastig en ik denk dat ik het boek daarom ook niet echt leuk vind. Ik zal dit boek niet aanraden bij anderen, omdat ik het verhaal veel te langdradig vind en de clou uiteindelijk best tegen vind vallen. De spanning wordt wel goed opgebouwd, maar omdat het steeds vanuit de verhoorkamer verteld wordt en er zo geheimzinnig over wordt gedaan, vind ik de uiteindelijke clou wel meevallen, ik had iets veracht dat wat heftiger zou zijn.

Simoen, J. (2007). Slecht. Amsterdam: Querido’s Uitgeverij BV.