Auteur: Brian Conaghan
Jaar van uitgave: 2013
Titel: De jongen die het liet regenen
Plaats van uitgave: Tielt
Uitgeverij: Lannoo
Samenvatting:
De jongen die het liet regenen vertelt het verhaal van Clem. (16) Clem verhuist van Eastborne (Engeland) naar Glasgow (Schotland). Op zijn nieuwe school voelt Clem zich nooit erg thuis. Hij wordt lastig gevallen door een groep jongens: de NED’s (aso’s) Met advies van Rosie, zijn vriendin, probeert Clem hen uit de weg te gaan. Maar wat hij ook doet: de dreiging gaat zijn leven bepalen.
De jongen die het liet regenen vertelt het verhaal van Clem. (16) Clem verhuist van Eastborne (Engeland) naar Glasgow (Schotland). Op zijn nieuwe school voelt Clem zich nooit erg thuis. Hij wordt lastig gevallen door een groep jongens: de NED’s (aso’s) Met advies van Rosie, zijn vriendin, probeert Clem hen uit de weg te gaan. Maar wat hij ook doet: de dreiging gaat zijn leven bepalen.
Spanning opbouwen
Het verhaal is opgebouwd uit twee delen. In het eerste deel komen verschillende mensen aan het woord over Clem en wat er is gebeurd op het einde van het boek. Dit zijn in feite flashforwards. ‘Het is buitengewoon verbijsterend, hoe kan men zoiets bevatten? Als leerkracht is het een van je ergste nachtmerries. Het is vooral de volslagen verspilling die me zo ontzettend somber stemt. In onze positie hebben we soms de mogelijkheid om dingen te voorzien, om hypothesen te stellen en accurate voorspellingen over onze leerlingen te doen. Maar dit! Dit is zoiets dat enkel ergens anders gebeurt.’ (Conaghan, 2013, p. 30)
Hieruit blijkt dat de directeur van de school beschrijft dat er iets heel ergs gebeurd is. Deze techniek is zeer goed gekozen door de schrijver. Door al een gedeelte van de informatie weg te geven blijf je verlangen naar het einde van het boek. Je weet echter nog niet wat er gebeurd is, maar dat het iets verschrikkelijks is staat vast.
Ook Coillie (2007) geeft aan dat het verhullen en onthullen van informatie zorgt voor spanning opbouw: ‘Cruciaal in spanningsopbouw is ook wat de auteur de lezer meedeelt en wanneer. Dit is het spel van onthullen en verhullen, verklappen en verzwijgen, van vrijgeven en achterhouden. Vooral vooruitwijzingen prikkelen de nieuwsgierigheid van de lezer.’ (Coillie, 2007, p. 146)
Het verhaal is opgebouwd uit twee delen. In het eerste deel komen verschillende mensen aan het woord over Clem en wat er is gebeurd op het einde van het boek. Dit zijn in feite flashforwards. ‘Het is buitengewoon verbijsterend, hoe kan men zoiets bevatten? Als leerkracht is het een van je ergste nachtmerries. Het is vooral de volslagen verspilling die me zo ontzettend somber stemt. In onze positie hebben we soms de mogelijkheid om dingen te voorzien, om hypothesen te stellen en accurate voorspellingen over onze leerlingen te doen. Maar dit! Dit is zoiets dat enkel ergens anders gebeurt.’ (Conaghan, 2013, p. 30)
Hieruit blijkt dat de directeur van de school beschrijft dat er iets heel ergs gebeurd is. Deze techniek is zeer goed gekozen door de schrijver. Door al een gedeelte van de informatie weg te geven blijf je verlangen naar het einde van het boek. Je weet echter nog niet wat er gebeurd is, maar dat het iets verschrikkelijks is staat vast.
Ook Coillie (2007) geeft aan dat het verhullen en onthullen van informatie zorgt voor spanning opbouw: ‘Cruciaal in spanningsopbouw is ook wat de auteur de lezer meedeelt en wanneer. Dit is het spel van onthullen en verhullen, verklappen en verzwijgen, van vrijgeven en achterhouden. Vooral vooruitwijzingen prikkelen de nieuwsgierigheid van de lezer.’ (Coillie, 2007, p. 146)
Maatschappelijk thema
In dit boek staat pesten centraal. Pesten is een maatschappelijk thema waar veel aandacht aan wordt besteed. In het boek komt naar voren dat Clem zich geen raad weet met hoe hij hiermee om moet gaan. Hij wordt lastig gevallen door een groep jongens die hem uitschelden en fysiek bedreigen. ‘Wa’s er me je oog?’ Vroeg Uitschot 1. ‘Je moet uitkijke voor sneeuwballe hier.’ Uitschot 2. ‘Ja, die dingen kunnen zo je oog eruit knalle.’ Uitschot 3. Gelach. Gedurig gelach. Ik wachtte op de schop, de stoot. De finale. De apotheose. Het beslissende moment. De klap tegen de kaak. De kopstoot tegen de slaap. (Conaghan, 2013, p. 153)
Er komen zoals gezegd verschillende personen aan het woord in het eerste gedeelte van het boek. Deze personen spreken vrijwel niet over de pesterijen. Het lijkt dat ze hier helemaal niets van af weten. Door dit zo te belichten, zet het je erg aan het denken. De personen om Clem heen hebben meer invloed op het pesten dan zij misschien wel zelf denken.
Aangrijpend einde
‘Hij wilde me vermoorden’, zie ik. Trillend. Een beetje bang. Understatement.’ (Conaghan, 2013, p. 222) Zonder al te veel van de clou weg te geven heeft het boek een aangrijpend einde. Het is zelfs gedeeltelijk een open einde, waarbij jij als lezer kan bedenken hoe het verhaal afloopt. Je leeft het hele boek mee met Clem, omdat je wil dat hij het fijn heeft op zijn nieuwe school.
Conclusie:
De jongen die het liet regenen is een spannende en vlot geschreven verhaal. Het leest heel makkelijk doordat de spanning er vanaf het begin af aan inzit. Dit komt doordat je verlangt naar de afloop van het verhaal, je wil weten hoe het afloopt met Clem. Het onderwerp is geloofwaardig doordat het op verschillende scholen (in mindere mate) voorkomt. Het gaat over situaties die verschillende jongeren mee zouden kunnen maken. De manier van schrijven spreekt jongeren zeer zeker aan. Dit geldt ook voor het taalgebruik van een aantal personen. De jongen die het liet regenen raad ik zeker aan bij de doelgroep!
In dit boek staat pesten centraal. Pesten is een maatschappelijk thema waar veel aandacht aan wordt besteed. In het boek komt naar voren dat Clem zich geen raad weet met hoe hij hiermee om moet gaan. Hij wordt lastig gevallen door een groep jongens die hem uitschelden en fysiek bedreigen. ‘Wa’s er me je oog?’ Vroeg Uitschot 1. ‘Je moet uitkijke voor sneeuwballe hier.’ Uitschot 2. ‘Ja, die dingen kunnen zo je oog eruit knalle.’ Uitschot 3. Gelach. Gedurig gelach. Ik wachtte op de schop, de stoot. De finale. De apotheose. Het beslissende moment. De klap tegen de kaak. De kopstoot tegen de slaap. (Conaghan, 2013, p. 153)
Er komen zoals gezegd verschillende personen aan het woord in het eerste gedeelte van het boek. Deze personen spreken vrijwel niet over de pesterijen. Het lijkt dat ze hier helemaal niets van af weten. Door dit zo te belichten, zet het je erg aan het denken. De personen om Clem heen hebben meer invloed op het pesten dan zij misschien wel zelf denken.
Aangrijpend einde
‘Hij wilde me vermoorden’, zie ik. Trillend. Een beetje bang. Understatement.’ (Conaghan, 2013, p. 222) Zonder al te veel van de clou weg te geven heeft het boek een aangrijpend einde. Het is zelfs gedeeltelijk een open einde, waarbij jij als lezer kan bedenken hoe het verhaal afloopt. Je leeft het hele boek mee met Clem, omdat je wil dat hij het fijn heeft op zijn nieuwe school.
Conclusie:
De jongen die het liet regenen is een spannende en vlot geschreven verhaal. Het leest heel makkelijk doordat de spanning er vanaf het begin af aan inzit. Dit komt doordat je verlangt naar de afloop van het verhaal, je wil weten hoe het afloopt met Clem. Het onderwerp is geloofwaardig doordat het op verschillende scholen (in mindere mate) voorkomt. Het gaat over situaties die verschillende jongeren mee zouden kunnen maken. De manier van schrijven spreekt jongeren zeer zeker aan. Dit geldt ook voor het taalgebruik van een aantal personen. De jongen die het liet regenen raad ik zeker aan bij de doelgroep!
Bibliografie:
- Conaghan,
B. (2013). De jongen die het liet regenen.
Tielt: Lannoo.- Coillie, J.V. (2007). Leesbeesten en boekenfeesten. Leuven:
Davidfonds Uitgeverij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten